W drugiej połowie lipca mieliśmy przemierzać dzikie ostępy Beskidu Niskiego pomiędzy Łupkowem a Przełęczą Dukielską. Jednak plany zmieniliśmy. Podczas podróży do zaplanowanego miejsca startu w Łupkowie (a bylismy już w okolicach Krosna) doznaliśmy objawienia śledząc aktualne prognozy pogody. Przez kolejne dwa dni miała być bardzo dobra pogoda, wręcz wymarzona dla wędrówek widokowych. Spontanicznie zrezygnowaliśmy więc z wizyty w pięknym dzikim lesie na rzecz połonin. I nie zawiedliśmy się!
Po drodze do Ustrzyk zahaczyliśmy jeszcze o wieże widokowe na Szczerbanówce i w Roztokach Górnych, widniejących w wykazie odznak Wieże widokowe gór i pogórzy.
Natomiast w kolejnych dniach w ramach naszego projektu „Karpacki Szlak Graniczny” pokonaliśmy odcinki szlaków zbliżonych do przebiegu granicy polsko-ukraińskiej.
Pierwszy fragment wędrówki rozpoczęliśmy w Wołosatem. Tutaj przywitaliśmy się ze szlakowskazem oznaczającym początek/koniec Głównego Szlaku Beskidzkiego, a następnie ruszyliśmy lekko wznoszącą się drogą w kierunku Przełęczy Bukowskiej.
Po ponad dwóch godzinach wędrówki wśród drzew dotarliśmy do górnej granicy lasu i weszliśmy w piętro połonin na zboczach Rozsypańca. Od razu nasz trud został wynagrodzony przepięknymi widokami na Tarnicę z jednej strony i Kińczyk Bukowski z drugiej. A to tylko to, co było na pierwszym planie, bo za nimi widać było niezliczone wierzchołki innych szczytów i pasm, na terenie Polski, Ukrainy i Słowacji.
Dalsza droga przez Halicz i dalej zboczami Kopy Bukowskiej oraz Krzemienia zajęła nam duuużo czasu, bo nie sposób było co chwila nie przystanąć i nie chłonąć otaczającej nas przestrzeni, podziwiać dalekich widoków, dać się smagać silnemu momentami wiatrowi, a także słuchać szumu falujących traw. Jedyne co delikatnie przeszkadzało, to coraz większe zastępy barbarzyńców (czytaj: turystów 🙂 nadciągających od strony Tarnicy. I tak jak na Rozsypańcu i Haliczu byliśmy w gronie nielicznych, tak na Przełęczy Goprowskiej ginęliśmy w tłumie, nie wspominając nawet o tym, co działo się na przełęczy pod Tarnicą i samej Tarnicy. Nic to, najwyższy szczyt polskiej części Bieszczadów zdobyty!
Kolejny odcinek KSG to trasa od Ustrzyk Górnych do trójstyku na Krzemieńcu. Przy okazji poznaliśmy też wejście na Rawki – strome i mozolne podejście wyciska siódme poty z piechura, szczególnie przy upalnej pogodzie. Widoki z Wielkiej Rawki i Małej Rawki jak zawsze przepiękne – w szczególności na Połoninę Caryńską i Tarnicę, ale też dalszy fragment szlaku granicznego, czyli Krzemieniec i Rabią Skałę. A na samym Krzemieńcu, przy obelisku u zbiegu trzech granic, towarzystwo było iście międzynarodowe: Polacy, Słowacy i Węgrzy, a także ukraińscy pogranicznicy.
W taki oto sposób południową granicę polsko-ukraińską na terenie Bieszczadów mamy „zaliczoną”. Liczymy na to, że uda się jeszcze niebawem przejść w Bieszczadach wzdłuż wschodniej granicy biegnącej potokiem San do jego źródeł w pobliżu Przełęczy Użockiej. Ale to już w ramach innego wypadu 🙂
